بیماری آلزایمر یک اختلال عصبی پیشرونده است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. این شایع‌ترین علت زوال عقل است، اصطلاحی که برای توصیف کاهش عملکرد شناختی به‌قدری شدید که در زندگی روزمره تداخل داشته باشد، استفاده می‌شود. در این مقاله به بررسی علل، علائم، مراحل، تشخیص و گزینه های درمانی بیماری آلزایمر می پردازیم.
علل و عوامل خطر
دانشمندان هنوز یک علت واحد برای بیماری آلزایمر کشف نکرده اند، اما آنها عوامل متعددی را شناسایی کرده اند که در ایجاد آن نقش دارند. دو عامل مهم سن و ژنتیک هستند. با افزایش سن، خطر ابتلا به آلزایمر در افراد افزایش می یابد. علاوه بر این، ژن‌های خاصی مانند ژن APOE می‌توانند خطر ابتلا به این بیماری را در افراد افزایش دهند. سایر عوامل خطر عبارتند از:
- سابقه خانوادگی
- جراحت سر
- عوامل خطر قلبی عروقی (مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا)
- فقدان انگیزه روانی و اجتماعی
- قرار گرفتن در معرض برخی از سموم محیطی
- علائم و مراحل
بیماری آلزایمر معمولاً در سه مرحله اصلی پیشرفت می کند: خفیف (مرحله اولیه)، متوسط (مرحله میانی) و شدید (مرحله آخر). علائم ممکن است بسته به مرحله بیماری متفاوت باشد. در مراحل اولیه، افراد ممکن است تجربه کنند:
از دست دادن حافظه، به ویژه در رویدادهای اخیر
مشکل در حل مسئله و تکمیل وظایف آشنا
مشکلات زبانی، مانند مشکل در یافتن کلمات مناسب
کاهش توانایی برنامه ریزی و سازماندهی
با پیشرفت بیماری، علائم شدیدتر می شوند و افراد ممکن است این موارد را تجربه کنند:
افزایش از دست دادن حافظه و سردرگمی
تغییرات در شخصیت و رفتار
مشکل در مهارت های حرکتی اولیه، مانند راه رفتن و غذا خوردن
وابستگی کامل به دیگران برای مراقبت روزانه
تشخیص
تشخیص بیماری آلزایمر ممکن است دشوار باشد، زیرا علائم آن مشابه علائم سایر بیماری ها مانند افسردگی یا پیری طبیعی است. برای تشخیص، پزشکان معمولا یک ارزیابی پزشکی کامل انجام می دهند ( زندگی سبز )، از جمله:
سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی
معاینه عصبی
تست وضعیت ذهنی
آزمایش خون و اسکن تصویربرداری برای رد سایر شرایط
هیچ آزمایش واحدی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد، اما پزشکان ممکن است از ابزارهای مختلفی برای ارزیابی عملکرد شناختی و رد علل جایگزین علائم استفاده کنند.
گزینه های درمان
در حال حاضر، هیچ درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد، اما درمان هایی برای مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی وجود دارد. این درمان ها عبارتند از:
داروها: چندین دارو، مانند مهارکننده‌های کولین استراز و آنتاگونیست‌های گیرنده NMDA، می‌توانند به مدیریت علائمی مانند کاهش حافظه و سردرگمی کمک کنند.
مداخلات غیردارویی: این مداخلات شامل تمرینات شناختی و فیزیکی، مشارکت اجتماعی و کمک های حافظه برای کمک به افراد مبتلا به آلزایمر برای حفظ عملکرد و استقلال تا زمانی که ممکن است می شود.
مراقبت تسکینی: این رویکرد به جای درمان بیماری زمینه ای، بر مدیریت علائم و بهبود راحتی تمرکز دارد. این می تواند شامل مدیریت درد، حمایت روانی باشد
نظرات شما عزیزان: